Babamın Günü

Oldum olası anlayamamışımdır bu babalar günü, anneler günü ve sevgililer günü adlı yapmacık günlere. Fakat tüm bunlara rağmen sahte, yapmacık olsa da bu anı değerli kılan ve canlı kılan sevgilerimize hayran kalmışımdır. Bir babanın bir yıl boyunca hatırlanmayıp, yılda sadece bir gün hatırlanması oldukça ilginç gelir doğrusu bana.Neden bir yıl boyunca bizi her türlü tehlikeden gözü gibi sakınan babalarımızı sadece bir gün hatırlar ve onlara değerli olduklarını hissettiririz.

Çocukken anne diye ağlarken bile bizi yerden ilk kaldıran bizler için değerli varlığımız babamızı, hatırlamak konusunda daha cömert olmalıyız gibi geliyor bana. Ama günümüzde yılda bir kez bile yaygın olarak hatırlanıyor olması gerçekten mutluluk verici. Babalar günü bu kadar yaygınlaşmadan önce, acaba insanlar babalarına hediye alıp, onların değerli olduğunu yine onlara hissettiriyorlar mıydı?

Sanırım bu sembolik olarak varolan ve ilk defa babalar günü kutlaması 1910 yılına ve ilk resmi babalar günü kutlaması da 1924 yılına denk gelirken geçmişe göre babalarımızı daha çok hatırlıyor olmak mutluluk verici. Bu güzel ve sıcak günde mavi gözlü küçük çocuklar ile babalarının mutluluk dolu karelerini gözlemlemek çok zor değil, fakat her babalar gününde babasından bir mektup geleceğini umarak, her babalar gününde postacının yolunu gözleyen, ama bir türlü o beklenen postacının gelmediği hüzün dolu kareleri de gözlemek mümkün. Babalarını kaybeden ve kaybetmeyi kabullenemeyen çocukların babaları günü hep hüzünlü geçmiştir fakat onlar da babalarını bu günde hatırlamayı ihmal etmemiştir mutlaka...

Özetle bu sembolik ve yapmacık günde, tüm içtenliğimizle babalarımızı hatırlamalı, onların değerli olduğunu ve bizim için ne kadar zorluklara göğüs gerdiklerini bir kez daha görmeliyiz. Bir babaya alınabilecek en küçük hediyeyi ya da bir öpücükten onları mahrum etmemeliyiz...